Voorbeeld:

Een bejaarde kennis van me woonde al jaren alleen. Zijn vrouw was tien jaar dood en de kinderen leefden ver weg. Langzaam verloor de man zijn interesse in de samenleving. Hij kwam nog zelden buiten de deur, totdat hij een labrador pup kocht. De pup eiste aandacht en verzorging. Vier maal daags moest hij met het hondje wandelen, waarbij het schattig diertje veel aandacht trok. Het onderwerp van gesprek in het park was gemakkelijk gevonden. 's Ochtends werd hij door "Kareltje" kwispelend wakker gemaakt en 's avonds zaten ze samen op de bank.

Ik vertel niks nieuws als ik beweer dat liefde, houden van, een weeïg, warm, gelukzalig gevoel in ons los maakt. We hebben eindelijk iemand gevonden waaraan we kunnen geven en waarvan we mogen nemen. Het is fijn als we ervaringen en emoties kunnen delen. Bij thuiskomst kunnen we trots vertellen over de promotie op het werk. Zelfs voor de vervelende ervaringen vinden we in ons huiselijk nest een gewillig oor. De seksuele behoeftes kunnen we op elkaar uitproberen. Kortom het "alleen" is omgetoverd in het "samen".

Dat wil niet zeggen dat alleenstaanden ongelukkig en zielig zijn. Het mogen en kunnen delen van onze emoties en belevenissen, daar gaat het om. Delen met vrienden, huisgenoten, ouders en kinderen is eveneens prettig. Een relatie die overstroomt van liefde is natuurlijk het lekkerst. Maar ik kan me periodes uit een "liefdesrelatie" voor de geest halen, waarin de warmte en het begrip waren opgedroogd. Terwijl ik, als alleengaande, vaak hele mooie tijden heb meegemaakt.